Strandvakanties en all-in exclusive vakanties zijn sowieso een plek where dreams go to die. De fysieke vertegenwoordiging van mensen die alle hoop in het leven hebben opgegeven.
Je kan met je geld zoveel mooie dingen zien, beetje cultuur, lekker eten bij een lokaal restaurantje, genieten van de omgeving. Maar nee, het gros van de Nederlander gaat een hotelletje in of de hele dag op het strand liggen, eet dan van het voorverwarmde buffet of Piet Friet Español en komt niet verder dan 2km van de slaapkamer.
En als ze dan terugkomen op hun werk, en je vraagt ze wat ze gedaan hebben tijdens hun vakantie, dan zijn ze binnen twee minuten klaar met hun verhaal. Wordt er bijkans depressief van uit solidariteit.
Toch moet dat dan weer wel als je constant vijf minuten van de complete burn-out vandaan zit. Als je een half jaar sabbatical zou nemen zou het iets anders zijn, want dan heb je tijd genoeg om weer opnieuw opgeladen te zijn. En sommige... wel, meeste, mensen hebben, hoe treurig dat ook mag klinken, serieus geen grotere ambities dan aan een strand liggen.
Ik bedoel, zelfs Office Space, gaf's go-to depictie van de hell van das werkende mensch, eindigt met een personage op een strand.
en je moet ook toegeven dat er niks vervelenders is dan weer zo'n "cultuurmens" aan je kop te horen dreunen over hoe je culturen moet leren waarderen enzo, en dan bij directe vragen het enkel over de keuken kan hebben, Volgens mij leen ik dit van Youp van 't Hek, maar geen idee welk stuk.
Ook wel heel typisch Nederlands natuurlijk: Zeikerd? Ga dan over die zeikerd zeiken. En dan het gek vinden dat niemand met je wilt praten.
Beetje zoals ik ook doe in deze post.... :\